ปัจจุบัน ยังมีคนที่แยกระหว่างละครกับชีวิตจริงไม่ออก อยู่อีกเหรอ

เป็นกระทู้ที่พูดถึง ละครและนักแสดงที่มีผลต่อคนดู

ความเห็นเจ้าของกระทู้

นั่งกินก๋วยเตี๋ยว อ่านหนังสือพิมพ์ ประมาณว่า เล่นเป็นตัวร้ายแล้วไปซื้อของที่ตลาด
เจอแม่ค้าโกรธ ไม่พอใจ

เฮ้ย...

เขาพูดอ้างกันเอง เพื่อโปรโมทแสดงให้คนอื่นเขาคิดว่ากรูเล่นได้สมบทบาท เล่นได้เลวได้ใจ เป็นนักแสดงที่สุดยอด อวยกันเอง ประมาณนั้น

หรือ

กำลังดูถูกเหล่าบรรดาแม่ค้า โง่!! ขนาดแยกไม่ออก ไอ้ที่ดูกันในทีวีสี่เหลี่ยมเล็กๆมันเป็นละคร มันแสดง มันท่องบทมาพูด เทคแล้วเทคอีก

ปกติ เราดูหนัง จะรู้สึกอินก็ตอนที่ตาเราสมาธิเราจดจ่ออยู่กับช่วงนั้น พอดูจบ เข้าห้องน้ำ กินข้าว แปรงฟัน ก็หลุดจากความรู้สึกตรงนั้นไป

หรือว่า...ที่แม่ค้าเขาโกรธ เพราะ เคยไปพูดลักษณะแบบนี้มาก่อน ดูถูกระบบความคิดกันได้ขนาดนี้ แต่ดันทึกทักเอาเองว่า กรูแสดงได้สุดยอดมาก

ความเห็นที่ 1

ไม่หรอกค่ะ คิดมากไปป่าว นักแสดงเขาพูดประมาณเขาภูมิใจว่ามีคนจำเขาและบทบาทที่เขาแสดงได้ต่างหาก

คนทำงาน มีผลงานออกสื่อ ไม่ว่านิยาย ภาพเขียน เพลง ไม่ว่าชนิดไหน พอมีคนจำได้จำผลงานได้ มันน่าชื่นใจออกนะ

ความเห็นที่ 2

ในทางกลับกัน
คนที่ชอบพระเอกนางเอก อินจนคลั่งไคล้ใหลหลง ทำอะไรดีไปหมดทุกอย่าง ยังมีเลยค่ะ
ทำไมจะมีคนเหม็นหน้าคนที่เล่นบทร้ายบ้างไม่ได้

ความเห็นที่ 3

แยกออกหมดแหละ ตั้งแต่สมัยกระโน้นที่ว่าปาทุเรียนใส่นางร้ายนั่นเลย
แต่ทำไมเค้าก็ยังทำ เพราะว่ามันเหมือนกับคนดูได้มีส่วนร่วมในละครไง
เป็นละครที่คนดูก็ได้เล่นด้วยเหมือนกัน

ความเห็นที่ 4

เค้าอินน่ะค่ะ
ก็มีนะ ที่เวลานึกชื่อจริงของดาราคนนั้นไม่ออก
แต่จะชื่อที่เล่นในละครได้

ปล. เรื่องจริงที่เกิดกับตัวเองค่ะ เช่นมิ้นท์นี่แหล่ะ คุยกับแม่เรียกมิ้นท์
แม่ไม่เข้าใจ แต่พอบอกยัยชมพูแพรล่ะแม่อ๋อทันที

ตามไปดูต่อที่

http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A11487565/A11487565.html